کرونا و ترافیک
کرونا و ترافیک
به گزارش مدیریت ارتباطات و اموربین الملل شهرداری ارومیه؛ این روزها به واسطه¬ی کروتا کمتر عرصه¬ای از زندگی روزمره هست، که دستخوش تغییر نبوده باشد. گویا بشر به یکباره به دنیایی جدید وارد شده و زندگی¬ای متمایز را تجربه می کند. اما این تغییر صرفاَ در سبک زندگی نیست، بلکه معنای بسیاری از پدیده های زندگی اجتماعی تغییر کرده است. ترافیک یکی از این پدیده هاست که معنای امروزین اش به واسطه این بیماری تغییر کرده است. تا قبل از کرونا، ترافیک برای بشرـ حداقل برای ما ایرانی هاـ بیشتر یک معضل شهری عذاب آور بود. در ترافیک بودن جان¬کاه و ملال آور بود. اما اکنون کسی دیگر از شلوغی و اعصاب خوردی ترافیک حرفی نمی زند. حتی گاهی مسیری را انتخاب می کند که ترافیک سنگین تری داشته باشد. چون که چیزی عذاب آورتر از ترافیک وجود دارد. چون سایه¬ی مرگ بر جان انسانها، ترافیک را تحمل پذیر کرده است. زمانی که جان انسان درخطر باشد، شرایط به مراتب سخت تر از ترافیک هم، تحمل ¬پذیرتر است.
اکنون کرونا بقای انسان را تهدید می کند و حفظ جان به اولویت و ارزش اساسی انسان تبدیل شده است. لذا هرچیزی که به تحقق این ارزش کمک کند برای انسان خوشایند و امری مطلوب است. اینجاست که کرونا سبب شده نگرش به خودرو تغییر کند و این تغییر به این خاطر است که مردم می¬پندارند، خودرو مکانی امن درمقابل گرفتار شدن به ویروس کروناست. به لحاظ علمی این موضوع اثبات نشده است ولی در اذهان مردم شکل گرفته است. لذا ماشین یا همان خودرو بیش از گذشته در زندگی انسان اهمیت پیدا کرده است. همین ذهنیت و نقش جدید ماشین در کمک به حفظ جان انسان، توانسته نگاه به ترافیک را هم دگرگون کند. یعنی گیرافتادن در ترافیک مسئله نیست، مهم این است که فعلا در جایی امن نشسته ایم و از مصیبت کرونا به دور هستیم. پس اکنون مسئله، نداشتن ماشین و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی است. بنابراین، ترافیک در زندگی شهری امری معمول است.
از طرفی دیگر، راهکار قرنطینه¬ای کرونا باعث کاهش روابط اجتماعی شده است؛ تحمل ماندن در خانه و حذف مهمانی های شبانه برای مردم سخت شده است. گویی انسان این عزلت و انزوا را چون اسارت خودخواسته می بیند. انسانی که تا دیروز برای رهایی و آزادی از قید و بندهای زندگی تلاش می کرد، اکنون مجبور است خود را در خانه زندانی کند. در این شرایط تنها راه رهایی از این اسارت، سوار بر ماشین شدن و دور زدن در خیابانهای شهر است. حال اگر این دور زدن با روبرو شدن با یک یا چند گره ترافیک همراه باشد، بسیار خوشایندتر است. چرا که فرد در ترافیک با دیگران ارتباط برقرار می کند، هرچند این ارتباط از نوع کلامی نمی باشد ولی همین که در ترافیک ماشین های دیگری را می بیند و سرنشین های آن را دید می زند ـ دید زدن ماشین های دیگر در ایران رفتاری متعارف است ـ برایش حکم یک ارتباط را دارد. شاید این گفته نعمت الله فاضلی در کناب «پشت دریاها شهری است...» اکنون در دوران کرونا بیشتر عینیت پیدا می کند: «مردم ترافیک را دوست دارند؛ و حتی اگر ترافیک نباشد، از غصه دق خواهند کرد. چراکه فی¬الواقع، ترافیک یک تجربه¬ی فراغتی است و خیلی از مشکلات مردم، در همین ترافیک¬ حل می¬شود».
بنابراین، کرونا باعث تغییر نگرش مردم نسبت به ترافیک شده است. اکنون ترافیک امری خوشایند است. ترافیک نقطه اتصال و پیوند شهروندان با همدیگر و شهر شده است. ترافیک یک گزینه¬ی فراغتی است. ترافیک تجربه ای از با دیگران بودن و داشتن دردی مشترک است. ترافیک قابل تحمل شده است. ترافیک، داشتن فهمی مشترک از سبک زندگی جدید است. شاید همه¬ی کسانی که این روزها در ترافیک می مانند، نسبت به این معانی جدید و تغییر نگرش نسبت به ترافیک آگاهی نداشته باشند. اما امروزه دیگرکسی در ترافیک اعصابش خورد نمی شود و اگر این ترافیک همراه با آهنگی دل نشین باشد، ترافیکی لذت بخش خواهد بود. پس همچنان که ترافیک پدیدی عادی برای زندگی شهری محسوب می شود؛ هیچ جای شگفتی نیست کسانی که می روند تا در ترافیک بمانند. کرونا آرام آرام دارد نگرش های ما را تغییر می دهد، بدون آنکه خود به این موضوع آگاهی داشته باشیم.
جعفر احمدی